Καλοκαιρινή νύχτα, καθαρός ουρανός, ιδιαίτερα αργά το βράδυ σε παραλία.

Εκεί που χαζεύουμε το νυχτερινό τοπίο και τη γαλήνη της νύχτας, μία λάμψη σχίζει τον ουρανό και, ενώ όλα τα αστέρια που πριν κοιτούσαμε έμειναν ακίνητα, αυτό φαίνεται να έπεσε με αστραπιαία, σχεδόν, ταχύτητα μπροστά στα μάτια μας.

Τι είχε αυτό το αστέρι και έπεσε;  Και γιατί τα υπόλοιπα έμειναν ακίνητα; 

Στην πραγματικότητα, αυτή η φωτεινή λάμψη δεν ήταν κανένα αστεράκι. Ήταν ένα μικρό κομμάτι σκόνης ή κάποιου είδους μικρής πέτρας, που περιφερόταν γύρω από τη γη, η γη το τράβηξε και στο ταξίδι για να φτάσει μέχρι το έδαφος πήρε φωτιά, κάηκε και αυτό είναι η λάμψη που είδαμε. Αυτά ονομάζονται μετέωρα. Αν είναι πιο μεγάλα και καταφέρουν να επιζήσουν μετά που θα αρπάξουν και θα πέσουν τελικά στη γη, ονομάζονται μετεωρίτες. Ναι, σαν αυτά που πιστεύουμε ότι εξαφάνισαν τους δεινόσαυρους και σαν αυτόν που έπεσε στη Ρωσία το Φλεβάρη του 2013. 

Τριβή είναι η δύναμη της αντίστασης που εμφανίζεται όταν δύο σώματα εφάπτονται.

Ας το πούμε λίγο πιο απλά. Πέρασε το δείκτη του χεριού σου με ταχύτητα πάνω σε μία επιφάνεια. Δεν νιώθεις ένα κάψιμο; Αυτό ακριβώς συμβαίνει στα μετέωρα όταν εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της γης.

Τα μικρά κομματάκια σκόνης και πέτρας “τρίβονται” με τον αέρα στην ατμόσφαιρα και ,ενώ τρέχουν με μεγάλες ταχύτητες, νιώθουν αυτό που ένιωσες κι εσύ καθώς πέρασες γρήγορα το δάχτυλό σου στην επιφάνεια, δηλαδή να καίγονται. 

Κάποια “πεφταστέρια” έχουν χρώματα. Αυτό που συνήθως προλαβαίνει να δει το γυμνό μάτι είναι μία άσπρη λωρίδα που τρέχει στον ουρανό, αλλά πολλές φορές θα δει και άλλα χρώματα. 

Αυτό συμβαίνει εξαιτίας των στοιχείων που περιείχε το μετέωρο. Ο σίδηρος, ένα από τα πιο συνηθισμένα στοιχεία που θα βρούμε σε ένα μετέωρο τα κάνει να λάμπουν κιτρινωπά και είναι αυτό το στοιχείο που χρησιμοποιείται σε διάφορα πυροτεχνήματα για να τους δώσει ένα χρυσό χρώμα. Κάποια άλατα του πυριτίου δίνουν στα μετέωρα ένα κόκκινο χρώμα, ενώ μία πράσινη λάμψη υποδεικνύει ίχνη χαλκού. 

Μερικές φορές το χρόνο, όπως στα μέσα του Αυγούστου ή  του Νοεμβρίου, έχουμε βροχή μετεώρων. Αυτό συμβαίνει γιατί η γη περνάει από την τροχιά ενός κομήτη, ο οποίος άφησε πίσω μερικά κομμάτια του, καθώς περιφερόταν γύρω από τον ήλιο. Σε αυτές τις βροχές έχουμε δώσει ονόματα ανάλογα με το από ποιο σημείο του ουρανού φαίνεται να προέρχονται. Η βροχή διαττόντων αστέρων τον Αύγουστο ονομάζεται Περσείδες, γιατί φαίνεται να προέρχεται από τον αστερισμό του Περσέα και του Νοέμβρη Λεοντίδες, γιατί φαίνεται να προέρχεται από τον αστερισμό του Λέοντα. Προσοχή, όμως! Δεν προέρχονται όντως από εκεί. Έτσι φαίνεται ότι πήραν και το όνομα του ανάλογου αστερισμού, για να  μπορούν να βοηθήσουν τους αστρονόμους ως προς το πού να κοιτάξουν. 

 Στο νυχτερινό καθαρό ουρανό βλέπουμε ένα αστέρι να πέφτει σχίζοντας την ηρεμία της νύχτας. Πλέον, ξέρουμε ότι δεν ήταν όντως αστέρι αλλά απλώς ένα κομματάκι σκόνης ή βράχου που πήρε φωτιά μέσα στην ατμόσφαιρα της γης. Τα υπόλοιπα αστέρια παραμένουν στη θέση τους, γιατί βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά και δε θα πέσουν.

Κάνουμε μία ευχή αναμένοντας να δούμε κι άλλα!!